Παιδιά ενός Θεού

Της Χριστιάννας Βενέτη

Σε πολλούς η χθεσινή μέρα πήγε στραβά
όμως σε ακόμα περισσότερους ανάποδα
Πολλά παιδιά έκαναν κούνια
όμως ακόμα περισσότερα έπαιζαν κρυφτό
Κρυβόντουσαν από το θάνατο και έψαχναν τη ζωή
Δεν την βρήκαν ακόμα…
Τόσες ώρες περπάτημα και πουθενά η ζωή!
Ούτε εκείνη όμως τα βρήκε!
Είχαν κρυφτεί μάλλον καλά…
Πολλά παιδιά βρήκαν τη χαρά στη διπλανή τη κούνια
ενώ  άλλα έψαχναν τη μανούλα στο διπλανό ερείπιο
Πολλά παιδιά παραδίνονταν στο γέλιο
ενώ  άλλα στον αγέλαστο κύριο… με το όπλο
Κάποιος  πήρε την ευτυχία από εκείνα τα παιδιά!
Την έκλεψε και δεν τη δίνει  πίσω
Τα δάκρυά τους καυτά!
Ένα μπαμ και όλα καταστρέφονται…
Σήκω από το παγκάκι και ψάξε τα παιδιά!
Παίζουν κυνηγητό με τη ζωή και με το θάνατο
Όποιος τα πιάσει νικάει!
Μην τα αφήνεις μόνα!
Είναι παιδιά… τα δικά σου παιδιά, παιδία κάποιου Θεού…
όποιου Θεού , όποιας θρησκείας! 

Το παραπάνω ποίημα γράφτηκε με αφορμή την ερευνητική εργασία που ανέλαβε η κυρία Κεφάλα με θέμα την προσφυγιά.