Συνάντηση μ' έναν πρόσφυγα

της Κατερίνας Γιαννά   

Πριν από λίγες μέρες ήρθαμε σε επαφή με έναν πρόσφυγα και του πήραμε συνέντευξη. Το όνομά του ήταν Ζαχαρίας και έχει έρθει στην Ελλάδα εδώ και οκτώ χρόνια. Δεν μας έκρυψε πως όταν έφυγε από την πατρίδα του, το Αφγανιστάν, εξαιτίας του πολέμου, φοβόταν αρκετά για την κατάληξη του ταξιδιού και αυτοδίδακτα έμαθε κολύμπι. Επισκέφτηκε αρκετές χώρες πριν έρθει στην Ελλάδα όπως το Πακιστάν και μας εξομολογήθηκε πως οι Έλληνες είναι ιδιαίτερα φιλόξενοι και ανεκτικοί απέναντι στους ξένους. Πλέον δουλεύει σε σταθμούς συγκέντρωσης των προσφύγων και έρχεται καθημερινά σε επαφή μαζί τους. Αγαπά πολύ την Ελλάδα, χορεύει παραδοσιακούς χορούς και γενικότερα ασχολείται με πολλές τοπικές δραστηριότητες. Το πιο σημαντικό κατά την γνώμη μου και συγκινητικό κομμάτι της συνέντευξης ήταν όταν μου μίλησε για την μητέρα και τις αδελφές του αλλά και για τον πατέρα του που σκοτώθηκε στον πόλεμο. Η μητέρα και η αδελφές του είχαν μείνει πίσω στην πατρίδα του. Έρχονται σε επαφή μέσω Skype και τους στέλνει τα αναγκαία χρήματα. Μας εκμυστηρεύτηκε βέβαια πως του λείπουν αρκετά αλλά δεν θα γυρνούσε στο Αφγανιστάν να μείνει τώρα που γνώρισε μια καλύτερη ζωή. Τα λόγια είναι λίγα για να περιγράψω αυτόν τον άνθρωπο. Παρά το μικρό του ανάστημα, η δύναμη και το θάρρος του ξεχειλίζουν από μέσα του, η καλοσύνη της καρδίας του είναι τεράστια και αυτό φαίνεται από τα μάτια του. Τέλος του ζητήσαμε να μας δώσει ένα μήνυμα και εκείνος πολύ απλά είπε πως πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή της ζωής.