Δίχως τελειωμό ...

Της Χριστιάννας Βενέτη

Ήταν και εκεί μία συνηθισμένη μέρα...
Ήταν... μέχρι τη στιγμή που πήρε χρώμα κόκκινο!
Το κόκκινο του αίματος, του πόνου, του αποχωρισμού,του θανάτου!
Ήταν άνθρωποι απλοί... σαν όλους εμάς!
Άλλοι θα πήγαιναν στις δουλειές τους άλλοι ένα ταξίδι!
Παιδιά, γονείς,θείοι, παππούδες...
Άνθρωποι που έφυγαν χωρίς ένα αντίο
Μη γυρνάς το κεφάλι, δεν είναι μακριά!
Ήταν έφηβοι στην ηλικία σου!
Παιδιά με όνειρα σαν τα δικά σου και δίψα για τη ζωή όπως ακριβώς έχεις εσύ...
Ήταν ενήλικες στην ηλικία σας!
Γονείς με οικογένεια σαν τη δική σας και αγωνία για το μέλλον των παιδιών τους όπως ακριβώς έχετε εσείς...
Όταν η τρομοκρατία ξεκινάει δεν έχει τέλος...


Αυτό το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση στο Βέλγιο