Η έκθεση; Ήταν απλά φανταστική! Δεν ήταν μια συνηθισμένη και απλή έκθεση. Ήταν ζωντανή. Στις τεράστιες οθόνες εμφανίζονταν τα έργα του καλλιτέχνη τα οποία εναλλάσσονταν με πληροφορίες για την ζωή και κάποια στιχάκια, είτε σκέψεις του, είτε αποσπάσματα από γράμματα που έστελνε. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τους ψηφιακούς ήχους με έκαναν να βυθιστώ σε σκέψεις. Για μια στιγμή εγκλωβιστηκα στο περιβάλλον που επηρέασε τον ζωγράφο να δημιουργήσει. Αντιλήφθηκα τον εσωτερικό κόσμο του ζωγράφου, την ψυχική του κατάσταση, τις σκέψεις του, ακόμα και τη θυελλώδη ζωή του. Ήταν τρομερό! Φαινόταν ξεκάθαρα πως η ψυχική κατάσταση του καλλιτέχνη επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την τέχνη του, στους πίνακες αποτύπωνε το σκοτάδι της ψυχής του και την βαθιά του μελαγχολία με τα πιο ζωντανά χρώματα. Παρόλο τον ασταθή του ψυχισμό, άφησε ένα μοναδικό έργο πίσω του που πραγματικά αξίζει να γίνει γνωστό και στους ανθρώπους που πρώτη φορά ακούνε γι'αυτόν. Δυστυχώς, δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την πραγματικότητα της ζωής του, ούτε να αντέξει το βάρος της ψυχής του, πάσχοντας από χρόνια κατάθλιψη, έβαλε τέλος στη ζωή του, αυτοκτονώντας. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως η τέχνη του Βαν Γκογκ, περισσότερο εκφράζει παρά απεικονίζει. Κατά την γνώμη μου, αποτελεί ανησυχία αντί για παρηγοριά. Δεν αντιγράφει τα ορατά, αλλά προσπαθεί να κάνει εμάς να δούμε τα πράγματα πιο καθαρά μέσα από τους πίνακές του. Μας καθοδηγεί με κάποιο τρόπο ώστε να κατανοούμε καλύτερα αυτά που και πριν κοιτάζαμε αλλά δεν βλέπαμε! ".. δεν μπορώ να κάνω τίποτα αν οι πίνακές μου δεν πουλιούνται. Θα έρθει όμως μια μέρα που όλοι θα καταλάβουν πως αξίζουνε περισσότερο από την αξία του χρώματος που βάζω, αλλά και από την ίδια μου τη ζωή." Είχε πει.. και κοιτάξτε που ήρθε εκείνη η μέρα!!
Ταμαζάτου Σελήνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου