Ο Ανθρωπισμός σε κρίση.

     Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι στις μέρες μας τα σύγχρονα προηγμένα κράτη συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού κράτους δεν παύουν να διακηρύττουν διαπρύσια  τον σεβασμό τους στα ανθρώπινα δικαιώματα. Φαίνεται, όμως, ότι πρόκειται για υποκριτικές διακηρύξεις, τη στιγμή που η πραγματικότητα έχει αναδείξει την αντιπαράθεση ανάμεσα στην νομοθετική κατοχύρωση των δικαιωμάτων του πολίτη και στα φαινόμενα συγκαλυμμένης παραβίασης που εξακολουθούν να λαμβάνουν χώρα στον ελληνικό χώρο και όχι μόνο. Με αφορμή τον οικονομικό μαρασμό από τον οποίο μαστίζεται η Ελλάδα, κρίνεται σκόπιμο να καταδειχθούν φαινόμενα παραβίασης, που δείχνουν να στιγματίζουν την ιστορία της ανθρωπότητας

     Φαινόμενα παραβίασης και ασυδοσίας  παρατηρούνται κατά κύριο λόγο άδηλα στον χώρο της πολιτικής. Σε περιόδους σαν και αυτές, δηλαδή περιόδους κοινωνικής αρρυθμίας και ιδεολογικής σύγχυσης, δεν είναι λίγες οι φορές, που πολιτικές προσωπικότητες με έντονες προσωπικές φιλοδοξίες, παρεμβαίνουν στον μη πολιτικοποιημένο λαό και εκμεταλλευόμενοι τον εφησυχασμό του, τον παραπλανούν. Επίσης το καθεστώς της ευνοιοκρατίας, στο οποίο θριαμβεύει η ρουσφετολογική επιδίωξη και απονομή δημοσίων θέσεων,υπονομεύει τα δικαιώματα της ισονομίας, ισοπολιτείας, δικαιοσύνης  ακόμα και της αξιοπρέπειας..

     Επίσης και τα Μ.Μ.Ε. έχουν ένα σοβαρό μερίδιο στην παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η δημαγωγική  κινδυνολογία, παράλληλα με την εσκεμμένη παραπληροφόρηση αλλά και την μαζική υποκουλτούρα την οποία προωθούν, καταστρατηγούν το δικαίωμα της ελεύθερης διαμόρφωσης σκέψης και έκφρασης.

     Σε περιόδους οικονομικής ύφεσης, όπως αυτή που διανύουμε σήμερα,  η ήδη υπάρχουσα δυσανεξία του κόσμου λόγω και της διογκούμενης μετανάστευσης και λαθρομετανάστευσης, υποθάλπει την ξενοφοβία, η οποία μπορεί να οδηγήσει με την σειρά της στην κοινωνική περιχαράκωση κάθε είδους μειονοτήτων. Και φανερά πλέον η αναβίωση του φανατισμού, του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, ακόμα και του σοβινιστικού παροξυσμού υπονομεύει φυσικά, απαραβίαστα δικαιώματα, όπως είναι αυτό της ανεξιθρησκείας, του σεβασμού της ετερότητας, αλλά και αξιών, όπως είναι η αλληλεγγύη, ο ουμανισμός , η οικουμενικότητα. Επιπροσθέτως, η πολιτική ανωριμότητα και η ηθική αναλγησία από την οποία εμφορείται ο άνθρωπος, τόσο λόγω του υλιστικού χαρακτήρα που έχουν λάβει οι προτεραιότητες του όσο και λόγω του ωφελιμιστικού πνεύματος που δείχνει την ελαστική του πλέον συνείδηση, δημιουργεί ένα καλό κλίμα για την αναζωπύρωση ρατσιστικών προκαταλήψεων και στερεοτυπικών αντιλήψεων.

     Με αυτόν τον τρόπο, την στιγμή που καταπατούνται θεμελιωμένα και αυτονόητα πλέον δικαιώματα, φαίνεται  ωσάν να ακυρώνονται ή να είναι μάταιες οι αιματηρές διεκδικήσεις των εργαζομένων, οι οποίες στιγμάτισαν την πορεία της ανθρωπότητας, Ενδεικτικές περιπτώσεις αποτελούν η υπερεργασία, η μοιρολατρική αποδοχή της ανασφάλιστης εργασίας αλλά και των λεόντειων εργασιακών μέτρων που την συνοδεύουν, καθώς και η άνιση ανταμοιβή για τις επιπλέον ώρες που μερικές φορές χρειάζεται να καταβληθούν. Τέλος οι απολύσεις εργαζομένων από εργοδότες στον όνομα της κρίσης, κλονίζει την ψυχική ισορροπία των ανθρώπων δηλητηριάζοντας τις σχέσεις ανάμεσά τους, γεγονός που παραβιάζει κατάφωρα το δικαίωμα στην ανθρώπινη υγεία, στην ποιότητα ζωής και στην αξιοπρέπεια.

     Φαίνεται λοιπόν ότι, η σημερινή δυσοίωνη πραγματικότητα, δεν υστερεί σε αδικία από άλλες εποχές που σημάδεψαν ανεξίτηλα την ελληνική ιστορία. Εξίσου φανερό, επίσης, γίνεται, ότι όσο πιο αμοραλιστής γίνεται ο άνθρωπος τόσο πρυτανεύει η διαφθορά και η εξαθλίωση. Σε μία ηφαιστειακή-λόγω των προβλημάτων της- Ελλάδα που πλήττεται από την οικονομική, πολιτική, κοινωνική δυσπραγία, η άρθρωση μίας πιο αξιοκρατικής και ανθρωπινότερης  κοινωνίας φαντάζει ουτοπική. Ωστόσο, ο αγώνας για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων παραβίασης όσο επίπονος και αν είναι, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να παραμεληθεί, αφού στην πραγμάτωση ή ακόμη περισσότερο στην επιτυχία του ίσως να εδράζεται η υπονόμευση του Μιθριδατισμού και η εξάλειψη του απανθρωπισμού  που φαίνεται να έχει γίνει κυρίαρχη κουλτούρα στις μέρες μας.

Άρτεμις Θανοπούλου