Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

Σχολικός Εκφοβισμός


Oι μαθητές του Α2 τμήματος του σχολείου μας γράφουν τις απόψεις τους για τον  

Σχολικό Εκφοβισμό

  « Πειράγματα ή ψυχικός θάνατος;»

Πολλοί μιλούν για απλά αστεία μιας γενιάς που έτσι ξέρει να διασκεδάζει. Άλλοι πάλι θεωρούν υπερβολική την ανησυχία για το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού και πιστεύουν ότι η αδιαφορία είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισής του. Στην πραγματικότητα το bullying είναι ένα φαινόμενο υπόγειας και ύπουλης βίας με απώτερο σκοπό την ευχαρίστηση του θύτη, ο οποίος προσπαθεί να κερδίσει τη μέγιστη προβολή, επιδεικνύοντας ένα σκληρό και κυνικό πρόσωπο εναντίον παιδιών που δεν είναι «αδύναμα», όπως τα
χαρακτηρίζουν, αλλά αρνούνται να ασκήσουν βία σε βάρος άλλων.
Τόσο λάθος, λοιπόν, είναι να μην μπορείς να κακοποιήσεις; Είναι κακό που ένα άτομο αδυνατεί να ακολουθήσει το συρμό κι επιλέγει το δικό του δρόμο; Η απάντηση θα πρέπει να βρεθεί από εκείνα τα παιδιά που δεν διστάζουν να ασκήσουν βία σε άλλους, τολμούν να καταπατήσουν οποιοδήποτε ίχνος αξιών και ηθικής και βρίσκουν ευχαρίστηση στα πρόσωπα πονεμένων παιδιών που «φωνάζουν», αλλά κανείς δεν είναι εκεί, για να τ’ ακούσει… Τα παιδιά αυτά βιώνουν τον ψυχικό θάνατο καθημερινά, όλο και περισσότερο.
Εύλογα, επομένως, μπορούμε να αναρωτηθούμε πού «είναι» το σχολείο σε τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί η κοινωνία αδυνατεί να λάβει σοβαρά υπόψη της το φαινόμενο; Πόσο καλά κρύβονται από φόβο αυτά τα αθώα θύματα; Η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα δίνεται από τις αυτοκτονίες των παιδιών αυτών που συνεχώς αυξάνονται σε όλη την Ευρώπη. Ελπίδα, πάντως, να αντιμετωπιστεί ο σχολικός εκφοβισμός θα υπάρξει, αν οι φορείς δώσουν σημασία στα «πρώτα σημάδια» και αν τα παιδιά-θύματα βρουν τη δύναμη να φανερώσουν τι περνούν, χωρίς φόβο.
Κωνσταντίνα Ζουμπούκου

« Σχολικός Εκφοβισμός»


Ο πρόσφατος θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη υποτίθεται ότι «ξύπνησε» την κοινωνία απ’ το βαθύ λήθαργο στον οποίο αυτή βρισκόταν όσον αφορά τον σχολικό εκφοβισμό. Ξαφνικά ο κόσμος γέμισε «αληθινούς» και «σωστούς» που καταδικάζουν κάθε μορφή βίας και εκφοβισμού. Οι ίδιοι όμως άνθρωποι θα κοιτάξουν με περιφρόνηση τον Άραβα που μόλις πέρασε δίπλα τους ή θα κοροϊδέψουν την εύσωμη κυρία που συνάντησαν στο λεωφορείο. Τι; Αυτό δεν είναι bullying, αλλά αστείο; Ο ρατσισμός συνιστά εκφοβισμό και μάλιστα μια ακραία μορφή του. Χιλιάδες αράδες έχουν αφιερωθεί στο ευαίσθητο αυτό θέμα, ενώ αναμένονται εκατομμύρια ακόμα. Κοινό χαρακτηριστικό όλων,ίσως ακόμα και αυτού του άρθρου, η αλαζονική υποκρισία. Πολλά λόγια, δεκάδες διαλέξεις. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν…
Από τη σκέψη μου περνούν περιστατικά εκφοβισμού στα οποία συμμετείχα ως θύμα, θύτης ή απλός παρατηρητής. Στο bullying ο παρατηρητής που δεν αντιδρά φταίει όσο και ο θύτης. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι γι’ αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η κοινωνία. Ο εκφοβισμός έχει τόσο βαθιά ριζώσει στο «είναι» μας, που καταλήξαμε να στείλουμε «τραμπούκους» ως εκπροσώπους μας στη Βουλή. Είναι, λοιπόν, αναγκαίο- περισσότερο από ποτέ - να αντιμετωπισθεί ο σχολικός εκφοβισμός.
Σ’ αυτή την κοινή προσπάθεια περισσότερη βοήθεια απ’όλους έχουν ανάγκη οι ίδιοι οι θύτες. Ως επί το πλείστον είναι παιδιά με - εμφανή ή μη - προβλήματα σε διάφορους τομείς, όπως η οικογένεια. Το bullying λειτουργεί ως ένα υγρό που καλύπτει τα κενά που δημιουργούν τα προβλήματα στις ψυχές των ανθρώπων. Με το να εκφοβίζει κάποιος καλύπτει τα κενά του και προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του πως είναι ισχυρός, μέσα από έναν τρόπο επίπονο για τους άλλους. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να μην είμαστε τόσο υποκριτές. Το κράτος με την απαράδεκτη ανοχή του. Τα σχολεία που ξαφνικά θυμήθηκαν το bullying. Εσύ κι εγώ που είδαμε τον Γιάννη να χτυπάει τον Κώστα, αλλά δεν κάναμε τίποτα.
Γιώργος Κίτης
« Ο σχολικός εκφοβισμός έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Παρόλο που οι εποχές αλλάζουν και προχωρούν, πολλοί ακόμα δεν είναι έτοιμοι να δεχτούν τη διαφορετικότητα. Η πλειοψηφία των μαθητών γνωρίζει τι συμβαίνει. Όμως δε μιλούν. Φοβούνται, ντρέπονται, δεν θέλουν μπελάδες. Η κοινωνία σήμερα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως εγωιστική. Αλλά σε μια χώρα με όμορφους ανθρώπους, με όμορφο παρελθόν δεν είναι ειρωνεία να υπάρχουν τέτοια περιστατικά; Όλοι πρέπει να καταλάβουμε ότι ο σχολικός εκφοβισμός είναι φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας. Τα παιδιά που εκφοβίζονται σήμερα θα είναι οι ενήλικες του αύριο, γι’ αυτό ο εκφοβισμός πρέπει να εξαλειφθεί. Είναι απλό, αρκεί οι άνθρωποι να μιλάνε. Σε γραμμές υποστήριξης, σε δασκάλους, σε γονείς, σε περαστικούς. Και δεν αρκεί να μιλήσει ένας, ούτε δύο. Μόνο ενωμένοι οι άνθρωποι μπορούν να αντιδράσουν. Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να είναι ευτυχισμένα και ο εκφοβισμός τούς το στερεί.»
Αθανασία Διαμαντοπούλου
*****


«Δυστυχώς οι τρόποι αντιμετώπισης του σχολικού εκφοβισμού δεν μπορούν να αποτρέψουν την εκδήλωσή του ολοκληρωτικά. Σε κάθε σχολείο θα έπρεπε όλοι οι καθηγητές να είναι ενημερωμένοι γι’ αυτό το φαινόμενο, τόσο για το πώς να το αναγνωρίσουν όσο και για τις ποινές που πρέπει να δοθούν. Εξίσου ενημερωμένοι πρέπει να είναι και οι γονείς, έτσι ώστε να μην αγνοούν τα φανερά συμπτώματα που εμφανίζουν τα παιδιά τους. Καλό θα ήταν να υπήρχε και ένα είδος ψυχολογικής υποστήριξης στα σχολεία, έτσι ώστε να γνωρίζουν οι μαθητές πού μπορούν να απευθυνθούν, όταν βρίσκονται σε κρίσιμες καταστάσεις».
Άννα - Λάουρα Κορωναίου
*****
« Οι τρόποι αντιμετώπισης του σχολικού εκφοβισμού είναι γνωστοί, σχεδόν σε όλους. Το θέμα όμως είναι οι τρόποι αυτοί να εφαρμοστούν από όλους, όχι από μερικούς. Αν οι θύτες δουν πως όλοι κάνουν πράξη αυτούς τους τρόπους, θα αναγκαστούν να σιωπήσουν. Το θέμα δεν είναι να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε κάτι, αφού γίνει, αλλά πριν γίνει, να το αφανίσουμε από τη ρίζα του. Να μάθουν όλοι πως δεν έχουν το δικαίωμα να φοβίζουν κανέναν και για κανέναν σκοπό. Γι’ αυτό είναι αρμόδια όλη η κοινωνία, πρώτα οι γονείς και το σχολείο και στη συνέχεια ο υπόλοιπος κοινωνικός περίγυρος.»
Γιώργος Κατσίπης
*****


«Ο σχολικός εκφοβισμός αποτελεί πλέον ένα σύνηθες φαινόμενο το οποίο εμφανίζεται ακόμα και από τα πρώτα χρόνια του παιδιού στο σχολείο. Έχει παγκόσμιες διαστάσεις, καθώς πολλοί έφηβοι παρατηρείται να πέφτουν θύματα σε όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη. Σκοπός των θυτών είναι να τρομοκρατήσουν τα θύματά τους, αφήνοντάς τους μηδενικά περιθώρια για βοήθεια από τους δικούς τους. Συνήθως, υπερέχουν σε δύναμη και σωματότυπο και τις περισσότερες φορές βρίσκονται και σε μεγαλύτερη ηλικία. Επίσης δεν είναι λίγες οι φορές που γίνεται ομαδικός εκφοβισμός, όταν μία ομάδα παιδιών ασκούν λεκτική και σωματική βία σε ένα άτομο. Συχνά επηρεάζεται η ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξή του και αποσυντονίζεται από τα μαθήματά του, παρουσιάζοντας προβλήματα στη διαδικασία της μάθησης. Μια συζήτηση με θύματα εκφοβισμού θα δημιουργούσε ένα αρμονικό περιβάλλον, ώστε να εκφράσουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Θα μπορούσαμε, τέλος, να οργανώσουμε δράσεις στα σχολεία κατά του σχολικού εκφοβισμού και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τον τρόπο σκέψης των εφήβων που τον ασκούν, για να επιχειρήσουμε να αλλάξουμε τις λανθασμένες αντιλήψεις τους.
Αλέξανδρος Ματσιώτας
« Στα χρόνια του φόβου»
«Πολλοί ειδικοί πιστεύουν πως ο θύτης, για να φτάσει σε αυτό το σημείο έχει υπάρξει οπωσδήποτε θύμα είτε ενδοοικογενειακής είτε άλλης μορφής βίας. Το άτομο που βρίσκεται σε αυτή τη θέση πολλές φορές, επίσης, είναι το ίδιο θύμα ρατσισμού. Ένα παιδί που είναι εξοικειωμένο με τη βία ευκολότερα την ασκεί και την ανέχεται. Ένας ακόμη λόγος είναι η πίεση που δέχεται κανείς από το οικογενειακό, το κοινωνικό και σχολικό περιβάλλον. Και ας μην ξεχνάμε την άγνοια των γονέων, η οποία πολλές φορές πυροδοτεί τέτοιες συμπεριφορές και ακρότητες. Οπότε τα αίτια δεν σχετίζονται μόνο με τα άτομα που εμπλέκονται άμεσα στο φαινόμενο, αλλά με ολόκληρη την κοινωνία και τα πρότυπα που αυτή προβάλλει στα παιδιά μέσα από τα ΜΜΕ και τον κινηματογράφο.»
Χαρά Καλέκη
*****
«Πώς αφήσαμε το φαινόμενο αυτό να πάρει τέτοιες διαστάσεις; Οι άνθρωποι δείχνοντας αμέλεια και αποφεύγοντας το ενδιαφέρον για τα παιδιά τους, επέτρεψαν να συμβεί αυτό. Και είναι στο χέρι μας να κάνουμε κάτι. Αν οποιοσδήποτε δει ή ακούσει κάτι, ας μιλήσει. Ας μην καθίσει ως θεατής και τον κυριεύσει η απάθεια. Είναι γνωστό ότι ο σχολικός εκφοβισμός βασίζεται στα τρία «Θ»: Θεατής, Θύτης και Θύμα. Κανένα από αυτά τα πρόσωπα δεν θα πρέπει να το αφήσουμε μόνο του, δείχνοντας αδιαφορία. Έτσι για την εξάλειψη του φαινομένου αυτού, η φωνή μας πρέπει να είναι η δράση μας.»
Ιωάννα – Ελπίδα Λάμαρη



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου